İbadette aşırılıktan kaçınmamız gerekir mi?

Değerli kardeşimiz,

İbadet, insanın yaratılış gayesi olmakla beraber, onda bile aşırılık olabilmektedir. Şöyle ki:

Peygamber Efendimizin (asm) nâfile ibadetlerini öğrenmek üzere sahâbeden üç kişi, Onun evine geldiler. Hanımları tarafından kendilerine Peygamberimizin ibadetleri bildirilince, bunu azımsadılar ve “Allah Resûlü nerede, biz nerede? Onun geçmiş ve gelecek günahları bağışlanmıştır.” dediler. İçlerinden biri, “Ben ömrümün sonuna kadar gece boyu hep namaz kılacağım.", dedi. Diğeri “Ben de hayatım boyunca gündüzleri hep oruç tutacağım.” dedi. Üçüncü sahâbî de “Ben de sağ olduğum sürece kadınlardan uzak kalacak, asla evlenmeyeceğim.” diye söz verdi.

Bir müddet sonra Peygamberimiz (asm) onların yanına geldi ve kendilerine şöyle dedi:

“…Sizi uyarıyorum! Allah’a yemin ederim ki, ben Allah’tan en çok korkanınız ve O’na en saygılı olanınızım. (Nafile olarak) bazan oruç tutuyor, bazan tutmuyorum. Gece hem namaz kılıyor, hem de uyuyorum. Kadınlarla da evleniyorum. Sünnetimden yüz çeviren, benden değildir.” (Buhârî, Nikâh 1; Müslim, Nikâh 5. Ayrıca bk. Nesâî, Nikâh 4.)

Şu olay da ibadette aşırılığın uygun olmadığını bize gösterir:

Bir adam Hz. Peygambere gelip “Filanca zat bize namazı uzun kıldırıyor, bu yüzden sabah namazına gelemiyorum!” dedi.

Hz. Peygamber cemaate namaz kıldıran bu kimseye çok çok kızdı ve şöyle buyurdu:

“İçinizde (namazdan) nefret ettirenler var. Bundan böyle hanginiz bir cemaate imam olursa, namazı hafif kıldırsın! Çünkü arkasında yaşlı, zayıf ve ihtiyaç sahibi kimseler vardır!” (Buhârî, İlm 28, Ezan 61, 63, Ahkâm 13; İbn Mâce, İkâmetu's-Salat, 48)

Selam ve dua ile...
Sorularla İslamiyet