Motivasyonu, hayat enerjimi nasıl kazanırım?

- Hayattan asla keyif alamıyorum, çok sıkılıyorum. motivasyonum, hayat enerjim bitti, ne tavsiye edersiniz?
- Ahiret hayatını düşünürken sıkılma korkusu ile başlayan serüvenim artık berbat bir noktada. önce, her anımdan zorunlu keyif almaya ittim kendimi ya da "hiçbir şey yapmayarak keyif almaya." fakat şu an öyle bir noktadayım ki, ne canim bir şey yapmak istiyor, ne bir şeyi lüzumlu görüyorum, ne de kendimde bir eksiklik görüyorum. sürekli, dünyada yapacağımız şeylerin veya kesiflerin tükenmesinden korkuyorum. evlilik hayali, çocuk hayali bile artık kurmuyorum.
- Hayal kuramiyorum. düz yolda yürürken bile derealizasyon yaşıyorum. özellikle önümde deniz, uçsuz bucaksız yeşillikler olduğunda bunu yaşıyorum. onlara bakınca mutlu olmak yerine inanılmaz bir telaş ve bu hayatta yaşamıyorum sanki hissiyle doluyorum.
- nolur yardım edin.

Değerli kardeşimiz,

Ağır duygusal gerilimler yaşadığınız anlaşılıyor. Bir açıdan bu yaşadıklarınız tek bir başlıkla tanımlanamayacak kadar çok: Yaşama sevincinin kaybı, varoluşsal sorgulamalar, anhedoni (zevk alamama), derealizasyon (gerçeklikten kopma hissi) ve bir noktada manevi bir boşluk yaşadığınızı belirtmektesiniz. Bir diğer açıdan ise, hepsi de birbirine bağlı, yani olumsuz düşüncelerin sonucu yaşanan derin bir depresyon ve onun getirdiği karamsar bir hayat anlayışı söz konusu.

1. "Her Şeyin Anlamı Ne?" Boşluğuyla Yüzleşin

Duygularınızın merkezinde bir anlam arayışı var. Çünkü hayattan beklentiniz, mutlu olmak, keyif almak. Beklentilerinize uygun mutlu olamayınca, keyif de alamayınca geriye kalan hiçbir şeyin, yani hayatın bir anlamı yokmuş gibi geliyor. Çünkü amaca hizmet etmeyen her şey anlamsızlaşıyor.

Bu düşüncenin altında ise, hayata geliş amacımızın keyfetmek, haz almak ve sürekli mutlu olmak olduğu, şeklindeki materyalist dünya görüşü yatmaktadır.

Oysaki yüzlerce hassas duygularla dünyaya gönderilen insanın, asıl amacı Allah’ı tanımak, ibadet etmek ve iki dünya saadeti için çalışmaktır. Ama insan, dünya geliş gayesini unutur ve dünyada sürekli mutlu olacağını beklerse, anlamı sadece keyif almakta görürse, yaratılış itibariyle aciz ve zayıf olduğu için her zaman bela ve musibetlere maruz kalma ihtimalinden dolayı hedefine asla ulaşamaz. Çünkü;

“Madem insan, mahiyetinin camiiyeti itibariyle sıtmadan müteellim olduğu gibi, arzın zelzele ve ihtizazatından ve kâinatın kıyamet hengâmında zelzele-i kübrasından müteellim oluyor. Ve nasıl ki hurdebînî bir mikroptan korkar; ecram-ı ulviyeden zuhur eden kuyruklu yıldızdan dahi korkar. Hem nasıl ki hanesini sever, koca dünyayı da öyle sever. Hem nasıl ki küçük bahçesini sever, öyle de hadsiz ebedî cenneti dahi müştakane sever. Elbette böyle bir insanın Mabudu, Rabbi, melcei, halaskârı, maksudu öyle bir zat olabilir ki, umum kâinat onun kabza-i tasarrufunda, zerrat ve seyyarat dahi taht-ı emrindedir.” (Nursi, Lemalar, Birinci Lema)

Böyle bir insana hayat "Şunu yap mutlu olursun." gibi reçeteler veremez. Çünkü acizliği ve fakirliği nedeniyle ve olayların dizgininin elinde olmamasından dolayı sürekli mutlu olması mümkün değildir.

Oysaki dünyaya geliş amacını ve yaratılışın anlamını kavramış olsa, ebedi bir hayata hazırlık çabası onu sürekli canlı tutacak, bu hayatta yaşadığı hiçbir şey, geçici olduğu için, onu huzursuz etmeyecektir.

Bunun yanında mutlu olmak yerine huzurlu olmayı hedeflersek, bu hedefimize daha çok ulaşabiliriz. Çünkü imanın vermiş olduğu teslimiyet duygusu, tevekkül anlayışı bizim sabır gücümüzü artırdığı gibi, iç huzurumuzu da sürekli kılar.

2. Zorla Keyif Almaya Çalışmayın

Kendinize farkında olmadan çok sert davranmışsınız: “Keyif almalıyım. Hayattan zevk almalıyım. Denize bakınca içim huzur dolmalı.” Peki ya dolmuyorsa? O zaman içsel bir panik: “Neden dolmuyorum?!.”

Keyif alma baskısı, keyfin kendisini kaçırır. Kendini bir süre hiçbir şey hissetmeden doğanın içinde bırak, ibadetlerin, manevi mekânların huzuruna bırak. Zorla güzellik olmuyor.

3. Düşüncelerini Susturmaya Çalışmayın

Ahireti düşünmekle başlayan bu sürecin, seni bir sonsuzluk korkusu veya anlamsızlık korkusuna itmiş olabilir. Bu korkuların üstü örtüldüğünde değil, yüzlerine bakıldığında hafifler. Belki bunlar sana tuhaf gelecek ama şu soruları kendine yavaş yavaş sormayı deneyebilirsin:

• Ya sonsuzluk huzur doluysa?

• Ya bu hissettiğim boşluk, aslında dolmam gereken değil; sadece biraz oturup dinlenmem gereken bir alan ise?

• Ya hayatınız bir şey başarmak için değil de sadece ahiretin bir tarlası ise?

4. Derealizasyon & Depersonalizasyon: Bedensel Bir Sinyal Olabilir

"Yolda yürürken bile bir hayalet gibi hissediyorum." tarifiniz, çok güçlü bir derealizasyon tarifidir. Bu genellikle:

• Yoğun stres,

• Bastırılmış duygular,

• Uzun süreli depresyon,

• Ya da travmatik sorgulamalar sonrası ortaya çıkar.

Bu noktada yalnızca ruhsal değil, bedensel destek de önemli. Gerekirse dindar bir psikologdan veya psikiyatristten yardım almak, düşük doz bir destekleyici ilaç (sadece belirli bir süre için bile olabilir), terapi sürecini çok kolaylaştırabilir. Bunları “zayıflık” değil, tam aksine iyileşme için adım olarak düşün.

5. Hayal Kuramamak. Beyin Dinlenmek İstiyor Olabilir

Şu an hayal kuramıyor olman sizi korkutuyor olabilir. Ama bu da geçici. Beyin, bazen yorgun düşer. Tıpkı ağır spor yapmış bir kas gibi. Hayal kuramıyorsanız zorlamayın.  Bazen hayal kurmanın ilk adımı, kuramamayı kabul etmektir. Ve sadece “şu an” böyle olduğunu kendinize nazikçe hatırlatın.

6. Küçük Eylemlerle Başlayın

Bu derin varoluşsal duyguların içinden çıkmanın yolu, bazen düşünmeyi durdurup ufak şeyler yapmaktan geçer. Şunları denemeyi düşünebilirsiniz:

Sabah kalkınca kendine bir kupa çay koyup sadece onun sıcaklığını hissetmek.

Hiçbir anlamı olmayan bir kısa yürüyüş yapmak — sadece yürümek.

Çizim yapmak, yazmak ya da sadece karalamak — duygularını ifade etmeye değil, akıtmaya çalışmak.

İlave bilgi için tıklayınız:

- Hayattan zevk alamıyorum, beni yaşama bağlayan hiçbir şey yok ...

Selam ve dua ile...
Sorularla İslamiyet