İnsan da küçük ölçekte bir Tanrı mı?

Bizim de hayat, ilim, irade, görme, işitme, konuşma gibi niteliklerimiz var, bizi yaratanın da.

Biz de ödül veriyoruz, cezalandırıyoruz, eserler yapıyoruz, tıpkı ilah gibi.

Birbirimize ne kadar da benziyoruz, farkında mısın? Biz de küçük çapta birer tanrıyız sanki.

…

Resim yapar mısın? Hatırım için yap bir tane. Kendi resmini yap mesela. Sonra dikkatle bak.

Onun da gözleri, kulakları, saçları, elleri, ayakları, yüzü, burnu var, senin de.

Konuşabilseydi, “Ben sana benziyorum, sende olan bende de var, demek ki ben de insanım!” diyecekti belki de.

Sen de ona, “Haddini bil, sen sadece resimsin!” diye karşılık verecektin.

Resim seni tanımlar, ama sen olmaktan uzaktır. Sen ona bazı özelliklerini verdin, seni tanıtsın diye.

Seni yaratan usta, sana kendi niteliklerinin birer gölgesini vermiş.

Evet, onun da hayatı, ilmi, iradesi, görmesi, işitmesi var, senin de. Fakat sen ne o olabilirsin ne de onun gibi.

Küçük birer numune verilmesinin hikmeti var. Kendi niteliklerine bakarak onu tanıyacaksın.

Hayatın olmasaydı, yaratıcının hayat sahibi olduğunu asla kavrayamazdın.

İlmin olmasa ilmini, görmen olmasa onun gören olduğunu, işitmen olmasa onun işitici olduğunu asla anlayamazdın.

Söz gelişi, sen önündeki bilgisayara “benim” diyor, sahip olmanın ne demek olduğunu anlıyorsun. Böylece seni var edenin “her şeyin sahibi” olduğu gerçeği sana yabancı gelmiyor.

Senin ilmin, iraden, sanatın pek az, pek zayıf. Bir gölge, bir çizgi. Fakat o gölge, o çizgi olmadan, seni yaratanı tanıyamazsın. Sendeki nitelikler, özellikler, yetenekler bu yüzden verilmiş sana.

Nasıl tanrı olabilirsin ki, o birdir, eşi, benzeri, zıddı, dengi yoktur. Yegâne yaratıcı odur, bütün varlıklar ise mahlûktur, yaratılmıştır.

Allah, dengi olmayandır. İnsanınsa insanlar sayısınca dengi var. İnsan nasıl benzer Rabbine!

Bir yerin ağrırken, tuvaletin sıkışınca, iyice acıkınca, ufak bir sözden dolayı üzülüp ağlayınca düşün, “tanrı” mısın, değil misin, anlarsın!