"Ruhumdan üfledim" ne demek?

Allah insanı yaratmış, sonra ona ruhundan üflemiş. Bak ne diyor ayetler:

“Bir zamanlar Rabbin meleklere buyurdu: ‘Ben kuru çamurdan, biçimlendirilmiş balçıktan bir insan yaratmayı diledim. Hilkatini tamamlayıp da ruhumdan üflediğim zaman ona hemen secde edin!’ Bütün melekler derhal secde ettiler.” (Hicr, 15/28, 29)

Ruhu mu var yani? Üflemesi de ne demek? “Ruh üfledim” dese anlardım, fakat “Ruhumdan” diyor.

…

“Ruhumdan” tabirini, “Yaratıcının ruhu var, ondan bir kısmını insana vermiş.” diye anlama.

Bu ve benzeri tabirler, “insan” denilen mahlûkun şerefini, kıymetini, önemini vurgulamak içindir.

“Üfleme” meselesi bir temsil… Kelam mucizesi olan Kur’an’ın üslubuna uygun bir örnekleme.

Görünmeyen, özü kavranamayan bir olayı, bilinen bir fiille dile getiriyor.

Mesela, bir ressam “Ben bu tabloya sanatımdan üfledim.” diyorsa, bunun açılımı şudur:

“Ben onu sanatımla yaptım, hünerimi ona yansıttım, onda benden izler var, resme bakarak benim maharetimi anlayabilirsiniz.”  

İnsan da ezeli ve ebedi bir sanatkârın eseri. Bedenini topraktan yaratan da o, ruhunu var eden de.

Kendisini tanıyabilelim diye, bize sonsuz isim, sıfat ve şanlarından birer gölgecik vermiş. Bir bakıma kendi niteliklerini yansıtmış.

“Ruhumdan üfledim.” sözünü, “Bende olan niteliklerin küçük numunelerini insana da verdim.” diye anlayabiliriz.

İnsanda “ene” vardır, yani “benlik” hissi. “Ben” diyebiliyor. “Benim” diyebiliyor.

Diyemeseydi “sen” ya da “senin” de diyemezdi. Kendini idrak edemeyen idrak edemez başkasını.

“Ben biliyorum, ben istiyorum, ben yapıyorum, ben evimin sahibiyim.” der.

Buradan yola çıkarak, “Rabbim de biliyor, istiyor, yapıyor, yaratıyor, o da bu evrenin sahibi.” diyebilir.

Fakat kendisinin bir yaratık, Rabbininse yaratıcı olduğunu unutmamalı.

İmanla, ibadetle kemale meylederse, en sonunda “Ben de onunum, benim dediklerim de onun.” der.

Kendini Rabbinde fani eder, enaniyetten vazgeçer, kibirden, gururdan kurtulur, kâmil insan olur.