Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer, defnedilirken Efendimizden izin alındı mı?

Hz. Ebubekir ve Hz. Ömer Resulullah’ın yanına defnedilirken kendisinden izin alındı mı?
Anlatılana göre Hz. Ebubekir Rasulullah Sallallahu Aleyhi Vesellemin yanına defnedilmeden önce Efendimizden izin istenmiş sonra bir ses gelince ya da kapı açılınca defnedilmiş aynı vakıa Hz. Ömer'in defninde de meydana gelmiş bu hikayenin aslı var mı?

Değerli kardeşimiz,

Hz. Ebu Bekir (ra) ile ilgili bu anlamda bazı rivayetler var ise de sahih kaynaklarda geçmez, daha çok tarih ve menkıbe türü eserlerde geçer.

Rivayet edildiğine göre, Hz. Ali (ra) şöyle anlatıyor:

Ebu Bekir’in (ra) vefatı yaklaştığında, beni başucuna oturttu ve şöyle dedi:

“Ey Ali! Ben vefat ettiğimde, beni Resulullah’ı aleyhissalatü vesselamı yıkadığın el ile yıka. Beni kefenleyin, sonra beni Peygamberimizin bulunduğu o eve götürün. Kapıyı çalıp izin isteyin. Eğer kapının açıldığını görürseniz, beni içeriye alın ve oraya defnedin. Ama kapı açılmazsa, beni Müslüman mezarlığına götürüp oraya defnedin. Artık Allah kulları arasında hükmünü verir.”

(Ali devam eder:)

Ebu Bekir yıkandı ve kefenlendi. İlk izin isteyen ben oldum.

Kapının önünde şöyle dedim:

“Ey Allah’ın Resulü! Bu, Ebu Bekir’dir. Senden içeriye girmek için izin istiyor.”

Sonra kapının kendiliğinden açıldığını gördüm. İçeriden şöyle bir ses duydum:

“Habibi, Habibine alın! Çünkü habib, habibine kavuşmaya özlem duyar.” (bk. Hakebi, es-Sîretü’l-Halebiyye (İnsanü’l-uyun) 3/517; İbn Asakir, Tarih, 30/436)

Eğer bu rivayet sahih ise, bu durum Hz. Peygamber (asm) Efendimizin bir mucizesi Hz. Ebu Bekir ve Hz Ali gibi sahabiler için bir keramet olur.

Hz. Ömer’in defnine gelince:

Hazret-i Ömer, hançerlendiği ve kanlar içinde vefatını beklediği bir sırada oğlu Abdullah’ı çağırarak şöyle dedi:

“…Müminlerin annesi Aişe -radıyallâhu anha-’ya git ve; Ömer sana selâm ediyor, de. Sakın, Müminlerin Emiri, deme! Bugün artık ben müminlerin emiri değilim. Ona; Ömer bin Hattab iki arkadaşının yanına gömülmek için senden izin istiyor, de!”

Abdullah -radıyallâhu anh- şöyle devam eder:

“İzin istedim, selâm verip girdim. Hazret-i Aişe -radıyallâhu anha- ağlıyordu. Ona:

– “Ömer sana selam ediyor. İki arkadaşının yanına gömülmek için izin istiyor.” dedim.

Hazret-i Aişe validemiz:

– “Resulullah -sallâllâhu aleyhi ve sellemin yanında kalan bir kişilik yeri kendim için ayırmıştım. Lakin bugün Ömer’i kendime tercih ediyorum.” cevabını verdi.”

(Allah Resulü ve Hazret-i Ebu Bekir, Aişe validemizin odasına defnedilmişlerdi. Hazret-i Aişe de odasında kalan bir kişilik yere kendisi defnedilmeyi, Efendimiz ve babası ile bir arada olmayı istiyordu.)

Geri dönünce Hazret-i Ömer’e:

- “İşte Abdullah geldi!” denildi. Hazret-i Ömer -radıyallâhu anh- heyecan ve merakla:

– “Beni kaldırın!” dedi. Bir kişiye dayanarak kaktı ve bana:

– “Ne haber getirdin?” dedi.

– “Arzun yerine geldi, Hazret-i Aişe izin verdi.” deyince:

– “Elhamdülillâh! Nazarımda bundan daha ehemmiyetli bir şey yoktu. Ruhum kabzedilince beni oraya götürün. Oraya varınca, Hazret-i Âişe’ye tekrar selam ver ve; “Ömer izin istiyor!” de. Eğer izin verirse beni içeri alın, vermezse beni Müslümanların mezarlığına götürün!” dedi.

Ruhu kabzedilince, onu aldılar, yürüyerek Hazret-i Aişe’nin odasına kadar geldiler. Abdullah selam verip:

– “Ömer izin istiyor!” dedi. Muhtereme validemiz:

– “Alın içeri!” dedi ve derhal içeri alındı. İki muhterem arkadaşının yanına defnedildi. (Buhari, Ashabu’n-Nebî 8, Cenâiz 96, Cihâd 174, Tefsîr 59/5, Ahkâm 43)

Hazret-i Aişe validemizin bu büyük fedakarlığı ve Hazret-i Ömer’in edep, incelik ve nezaketi, ifadelere sığmayacak bir ulviyet arz etmektedir.

Selam ve dua ile...
Sorularla İslamiyet