MİSK

Bir cins erkek ceylanın karın derisi altındaki bezden çıkarılan hoş kokulu siyah bir madde.

Misk kelimesi Kur'an-ı Kerimin şu ayetinde geçmektedir: "İyiler Şüphesiz nimet içinde ve tahtlar üzerinde etrafı seyrederler. Onları, yüzlerindeki nimet pırıltısından tanırsın. Sonunda misk kokusu bırakan mühürlenmiş saf bir içecekten içerler. İyi şeyler ipin yarışanlar işle bunun için yarışsınlar" (el-Mutaffifın, 83/22-26).

Hadislerde iyi ve güzel huylu salih insanlar miske benzetilmiştir: "Bir mecliste beraber oturduğun iyi arkadaşla kötü arkadaşlar, iyi misk satan ile körük çeken demirciye benzer. Misk satan adam ya sana güzel kokusundan bir şey verir veya sen ondan bir şey satın alırsın. Hiç olmazsa hoş koku koklarsın. Körük çeken demirciye gelince; ya sana bir kıvılcım isabet ettirir de elbiseni yakar; yahut körüğün fena kokusundan rahatsız olursun" (Buhârî ile Müslim'den Riyâzu's-Salihiyn, I, 396).

Peygamber Efendimizin özelliklerinden biri de onun mübarek vücudundan çıkan terin misk ve anber gibi kokması idi.

Yunus Emre de Cennet ehlini şu şekilde vasıflandırır:

Aydan arıdır yüzleri,

Misk-u anberdir sözleri

Koku sanayiinde büyük ölçüde kullanılan miskler ya hayvanlardan veya sentezlerle elde edilir. Tabii misk kokusu sert ve dayanıklıdır. Yayılma gücü çok fazladır. Tabii misk, vetonkin veya Çin miski, misk hayvanlarının salgısından elde edilir. Özellikle ceylan'dan başka misk öküzü, misk keçisi, misk kedisi ve misk faresindeki misk bezeleri çok misk ifraz ederler. Asya'nın yüksek dağlarında yaşayan bir cins keçiden çok misk elde edilir. Koku veren temel maddesi muskondur. Sentezle çeşitli misk türleri elde edilir.

A.Celil ÜNALAN