- Babasından bazı zamanlar gerçekten nefret eden birisine neyi tavsiye edersiniz?
- Babam otorite ve gururunu, çocuğu anlayışa ve kabullenmeye derin bir ihtiyaç bile duyuyor olsa, asla hiçbir şey değişmez. Çocuğu ona bir saniye bile saygıda kusur etmeyecektir ve ne kadar kendisi adaletsizlik yaparsa yapsın bunu asla kendine dahi itiraf etmeyecektir. Kendisine göre asla ama asla hiçbir zaman hata yapmaz.
- Beni defalarca o kadar çok kırdı ki, ama bir kere olsun gelip gönlümü almadı. Bir kere olsun annemin yaptığı gibi, kızım ben de hatalıydım demedi.
- 17 yaşındayım ve birkaç senedir, o kadar fazla şey birikti ki bende, hayatım boyunca babamı gerçekten sevebileceğimi hiç düşünemiyorum.
- Biliyorum, ben de fazla hassasım, belki sosyal anksiyetem yüzünden olmadık şeylere kırılıyorum aile hayatında da.
- Ama neden beni bir kere olsun anlamaya çalışmıyor, neden bir kere olsun gurur ve kibrinin önüne kızını koymuyor?
- Kardeşimle benim aramda ayrıcalığın yapıldığını gördüğümde veya bana karşı bir haksızlığın yapıldığı anlarda içimde birikmiş bütün o nefret ve keder benim saatlerce ağlamama sebep oluyor. (kendisi de bunu itiraf ediyor artık, oğlu ona daha kibar davrandığı için onu ayırdığını söyledi bana)
- Ana babaya saygılı davranmam gerekiyor, ama inanın hiç anlayamıyorum babama nasıl canı gönülden saygı duyabileceğimi. Duygularımı çok yoğun yaşamaya başladım son zamanlar ve ne yapmam gerek bilmiyorum.
- İçimden babamı çok kırmak isteği doğuyor o da beni kırdığı zamanlar. Yapamıyor, yapmıyorum ama beni yiyip bitiriyor bu duygular. Belki faydası olur diye psikoloğa da gitmem pek mümkün değil üniversite hazırlık kursuna gidiyorum.
- Ne tavsiye edersiniz?
- Dinen belki büyük günah işliyorum, kendi içimden ona çok kötü laflar ettim, ama gerçekten olmuyor.
- Babam bazen iyi gibi bir insan, ama söz konusu gururu olunca çok çirkinleşiyor ve ben de bundan çok etkileniyor, bazen de bana yanlış bir çıkışında kendimi suçluyorum.