AT ETİ

Kur`an-ı Kerîm`de atlardan savaş aracı olarak söz edilir. Allah, binmeniz ve süs hayvanı edinmeniz için atları, katırları ve merkepleri yarattı" (en-Nahl, 16/8). Hz. Peygamber, Kur`an`da haram olduğu bildirilen hayvanların dışında, bazı hayvan isimleri vererek veya vasıf larını belirterek bu konuda yasaklar koymuştur.

Câbir (r.a.)`den rivayete göre, şöyle demiştir: "Nebî (s.a.s.), Hayber gününde bizi katır ve merkep (eti yemek)`ten menetti. Bize atı yasaklamadı" (Buhârî, Cihad, 130; Meğâzî, 35, 62; Zebâih, 27, 28; Ebû Dâvûd, Cihâd, 45, 63, 98; At`ime, 33; Nesâî, Hayl,1; Ibn Hanbel, VI, 346).

Diğer yandan Hz. Peygamber`in at etini yasakladığına dair de birtakım rivayetler gelmiştir. (Ebû Dâvûd, At`ime, 25; Nesâî, Sayd, 30; Ibn Mâce, Zebâih, 14)

Yukarıdaki delillere göre, Imam Ebû Yusuf, Imam Muhammed, Imam Şâfiî ve Imam Ahmed b. Hanbel, prensip olarak at eti yemenin caiz olduğuna hükmetmişlerdir. Ebû Hanîfe ise bu konuda, yasak bildiren hadisleri de dikkate alarak at etinin tenzihen mekruh olduğunu söylemiştir. Mâlikîlerin meşhur görüşüne göre ise, at eti yemek haramdır (Zeylaî, Nasbu`r-Râye, IV, 196, 198; Ibn Rüşd, Bidâyetü`l-Müctehid, I, 455).

Hadiste at etinin yasaklanması necis (pis) oluşundan dolayı değil, zamanında cihat aracı olduğu için hürmetendir. Bu yüzden onun artığı da necis sayılmamıştır (Ibn Âbidin, Reddü`l-Muhtâr, Terc. A. Davudoğlu, Istanbul 1987, XV, 234; Seyyid Sabık, Fıkhu`s-Sünne, Kahire, (t.y),III, 254, 255; ez-Zühaylî, el-Fıkhu`l-Islâmî ve Edilletühû, Dimeşk, 1405/1985, III, 508, 509).