Şöyle bir iddia var:

Mevlana, her şeyden önce, kadının kapanmasının ve örtülmesinin aleyhindeydi. “Fi-hi Mafih” adlı eserindeki bir fasılda, karısını örten, kapatıp kimseye göstermeyen erkeği "koltuğunun altına bir somun ekmeği saklamaya çalışan insana" benzeterek kınamıştır.

- Mevlana’nın böyle düşünmesi Kur'an-ı Kerim'in ayetiyle ters düşmüyor mu?
- Yani Mevlana böyle bir söz söylemiş olabilir mi?

Mevlana’ya ait olduğu söylenen sözler:

“Hz. Îsâ’nın (Ona selâm olsun) yolu, yalnız kalmak (halvet) ve şehveti körleştirmek için çalışmaktı. Hz. Muhammed’inki (Allah’ın selâm ve salâtı onun üzerine olsun) ise, insanların ve kadınların zahmetine katlanmak, tasalarını çekmekti. Mademki Muhammed’in yolunda gidemiyorsun, hiç olmazsa Îsâ’nın yolunu tut ki, büsbütün mahrum kalmayasın. Eğer yüz tokat yemekten bir lezzet duyuyorsan, bunun semeresini ya gözünle görür yahut: 'Mademki buyurmuşlar, haber vermişlerdir, o halde böyle bir şey vardır. Bir zaman bekleyeyim de haber verdikleri o semere bana da erişsin!' diye gaibe inanırsın. Bundan sonra: 'Çektiğim bu zahmetlerden eğer şimdi bir şey elde etmemişsem de sonunda hazinelere kavuşacağım.' deyip, buna gönül bağladığından dolayı hazinelere erersin. Hatta istediğin ve beklediğinden fazlasına kavuştuğunu görürsün. Bu söz şimdi tesir etmezse de daha çok olgunlaştığın zaman sana pek çok tesir eder. Kadın ne oluyor, dünya ne oluyor? (o zaman anlarsın). Sen desen de demesen de o kendi bildiği gibidir ve bildiğinden şaşmaz. Söylemekle ona tesir edilmez; hatta daha kötü olur. Meselâ bir ekmek al, koltuğunun altına koy ve insanların görmesine mânî ol. Eğer sen: 'Ben bunu insanlara vermeyeceğim. Vermek şöyle dursun göstermeyeceğim bile!' dersen; ekmek, ucuzluğundan, bolluğundan sokaklara atılmış olsa da görülmesine mânî olmaya başlayınca; bütün insanlar, onu görmek isteyip senin arkanda dolaşır, dururlar ve: 'Biz elbette o sakladığın ve görmemizi istemediğin ekmeği görmek isteriz!' diye, ya birini araya kor yalvarırlar, yahut da onu zorla almak isterler. Sen o ekmeği bilhassa, bir yıl yeninde saklasan, göstermemek ve vermemekte aşırı gitsen, insanların da buna karşı isteği ve alâkası haddini aşar. Çünkü insanlar men edildikleri şeye karşı harîs olurlar."

"Sen ne kadar kadına: 'Kendini sakla, örtün!' diye emretsen, kendini gösterme arzusu onda o nispette fazlalaşır. Halkta da gizlendiğinden dolayı, o kadını görmek temâyülü o kadar artar. Şu halde sen oturmuş, iki taraftan bu görmek ve görülmek arzusunu, rağbetini arttırıyor ve bununla da onu ıslah ettiğini zannediyorsun. Bu yaptığın şey fesatçılığın bizzat kendisidir. Onda eğer kötü bir işi yapmamak cevheri varsa, sen mâni olsan da olmasan da o güzel yaradılışına, temiz ve iyi huyuna uyacaktır. Sen merak etme. Aklını, işini, gücünü karıştırma; bunun aksine de olsa, o yine kendi bildiği yolda gidecektir. Ona mânî olmak, muhakkak ki rağbetini arttırmaktan başka bir şeye yaramaz.” (Mevlânâ Celâleddin Rûmî, Fîhi Mâfih, çev. Meliha Ülker Anbarcıoğlu, İstanbul: Milli Eğitim Basımevi, 1990, s. 135-139)