Kediler zikir çeker mi?

Kediler zikir çekermiş mırlarken, doğru mu?
Bu durum diğer varlıklarda da var mı?

Değerli kardeşimiz,

Kâinatın tamamı, zerreden yıldızlara, taştan kedilere kadar, her şey her an Allah’ı zikretmekte ve O’nu tesbih etmektedir.

Kuran bu gerçeği şöyle bildirir:

“Yedi gök, yer ve onların içinde bulunan her şey O’nu tesbih eder.

Hiçbir şey yoktur ki, O’nu hamd ile tesbih etmesin.

Fakat siz onların tesbihinin farkında değilsiniz.” (İsrâ, 17/44)

Bu ayette geçen “şey” kelimesi, canlı–cansız bütün varlıkları kapsar. Yani her şey, yaratılış lisanıyla Allah’ı över, O’na yönelir, O’nu anar.

Taşın sessiz duruşu, rüzgârın esintisi, denizin uğultusu, kuşun ötüşü, hatta yağmurun sesi bile bir tesbih hâlidir.

Kâinatın bütün sesleri, birbiriyle uyumlu bir ilahî zikir korosu gibidir.

Kedilerin Zikri Üzerine Bir Hatıra

Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri, bu sırra güzel bir misal verir:

“Hatta bir gün kedilere baktım. Yalnız yemeklerini yediler, oynadılar, yattılar. Hatırıma geldi: "Nasıl bu vazifesiz canavarcıklara mübarek denilir?" Sonra gece yatmak için uzandım. Baktım, o kedilerden birisi geldi, yastığıma dayandı, ağzını kulağıma getirdi. Sarih bir surette "Ya Rahîm, Ya Rahîm, Ya Rahîm, Ya Rahîm" diyerek güya hatırıma gelen itirazı ve tahkiri, taifesi namına reddedip yüzüme çarptı.

Aklıma geldi: "Acaba şu zikir bu ferde mi mahsustur, yoksa taifesine mi âmmdır? Ve işitmek yalnız benim gibi haksız bir muterize mi münhasırdır, yoksa herkes dikkat etse bir derece işitebilir mi?"

Sonra sabahleyin başka kedileri dinledim. Çendan onun gibi sarih değil, fakat mütefavit derecede aynı zikri tekrar ediyorlar. Bidayette hırhırları arkasında "Ya Rahîm" farkedilir. Git gide hırhırları, mırmırları, aynı "Ya Rahîm" olur. Mahreçsiz, fasih bir zikr-i hazîn olur. Ağzını kapar, güzel "Ya Rahîm" çeker.” (Sözler, s. 334)

Bu hatıra bize şunu anlatır:

Her varlık, kendi diliyle, kendi hâliyle Allah’ı zikreder.

Kedinin “Ya Rahîm” deyişiyle bulutun gürlemesi, denizin dalgalanması, kuşun ötüşü aynı hakikati dile getirir:

Hepsi, “O Rahîm’dir, O Celîl’dir, O Tek’tir.” der.

Her Ses Bir Zikir, Her Nefes Bir Şahitliktir

Kedinin mırmırı “Ya Rahîm”dir.

Şimşeğin parıltısı “Ya Celîl”dir.

Denizin dalgası “Ya Kebîr”tir.

Yağmurun sesi “Ya Latîf”tir.

Kapının gıcırtısı, taşın tıkırtısı, kuşun cıvıltısı, rüzgârın uğultusu, hepsi birer zikir dilidir, çünkü her şeyin özünde “O’nu bildirme” hikmeti vardır.

Bütün varlıkların bu zikri birleştiğinde, âlemden yükselen ses, tek bir ilahî nida hâline gelir:

“Lâ ilâhe illallah!”

Bu büyük koro, bütün yaratılışın tevhid cümlesini haykırışıdır.

Sanki bütün kâinat, bir nefesle “Hû” diyerek, “O’dur, yalnız O vardır” der.

Bu yüzden tasavvufta, varlığın sesi “Hû” diye anılır; çünkü her şey varlığını O’na borçlu, her varlık O’nu hatırlatıcıdır.

Sonuç:

Kâinat sessiz değildir; her şey, her an bir zikir hâli içindedir.

Biz duymasak da, taşlar, kediler, yıldızlar, rüzgârlar aynı kelimeyi söyler:

“O Rahîm’dir, O Celîl’dir, O Tek’tir.”

Ve âlemin bu sonsuz zikri, büyük bir “Hû” sedasıyla, Allah’ın birliğini ilan eder.

Bu manaya uygun bir dua edelim:

Ey her zerresinde ismin yazılı olan kâinatın Sahibi...

Ey her mırıltıda, her rüzgârda, her damlada kendini hatırlatan Rahmân...

Biz duymayız belki, ama taşlar, yıldızlar, kediler, bulutlar seni anar.

Bir damla su “Ya Latîf” derken, şimşeğin ışığı “Ya Celîl” diye parlar.

Bir kuşun kalbi “Ya Vedûd” diye çarparken, biz bazen gafletle sessiz kalırız.

Ne var ki Sen, duymayan kalbe bile zikrini duyuransın.

Seni anmayan dudağa bile, nefes verip “Hû” dedirtensin.

Ey Rahîm,

Bizi de kâinatın o sonsuz tesbihatına dâhil et.

Kalbimize, taşın sabrını, kedinin şükrünü, göğün secdesini öğret.

Her nefesimizi bir “Subhânallah”, her kalp atışımızı bir “Elhamdülillah”, her gözyaşımızı bir “Allahu Ekber” kıl.

Çünkü bütün âlem Sen’i zikrediyor, biz de o zikirde kaybolmak, “Hû” deyip Sen’de var olmak istiyoruz.

Amin

Selam ve dua ile...
Sorularla İslamiyet